5 Tekenen dat je jezelf (onbewust) wegcijfert (en wat je eraan kunt doen)

🌿 Inleiding

Je bent moe. Maar niet gewoon moe van een drukke dag — het is een diepere vermoeidheid. Een gevoel van leegte, alsof je jezelf ergens onderweg bent kwijtgeraakt. Je zorgt voor iedereen, je bent ‘sterk’, je houdt alles draaiende. Maar waar ben jíj gebleven?

Veel vrouwen leven jarenlang op automatische piloot. Ze functioneren, geven, organiseren, en vangen op — vaak zonder zich bewust te zijn dat ze zichzelf systematisch wegcijferen. En dat is precies wat deze blog bespreekbaar maakt.

In deze blog ontdek je:

  • De 5 meest voorkomende signalen van jezelf wegcijferen
  • Waarom deze patronen zijn ontstaan (hint: je bent niet ‘zwak’, je bent overlevend)
  • Wat je kunt doen om het patroon te doorbreken
  • Hoe je jezelf weer op de eerste plek leert zetten, zonder schuldgevoel

❗️Teken 1: Je zegt ‘ja’ terwijl je ‘nee’ voelt

Je zegt ja tegen extra werk. Ja tegen een oppasverzoek van familie. Ja tegen sociale verplichtingen waar je geen energie voor hebt. En ondertussen voel je het knagen: je wilde eigenlijk nee zeggen, maar iets hield je tegen.

Waarom je dit doet: Vaak komt dit voort uit een diepe angst voor afwijzing of conflict. Misschien heb je geleerd dat liefde en waardering voorwaardelijk zijn. Dat je ‘lief’ of ‘makkelijk’ moet zijn om erbij te horen.

Wat je kunt doen: Oefen met kleine 'nee's. Begin in veilige situaties. Bijvoorbeeld: “Vandaag komt het niet uit, maar een andere keer graag.” Je hoeft niet grof te zijn om helder te zijn. Heldere grenzen zijn een vorm van zelfliefde.

❗️Teken 2: Je voelt je verantwoordelijk voor het geluk van anderen

Je voelt het direct als iemand zich ongemakkelijk voelt. Je probeert de sfeer goed te houden. Je maakt excuses voor anderen, neemt taken over, en stelt je eigen behoeften uit voor de harmonie. Je bent de lijm in je gezin, je familie of je werk.

Waarom je dit doet: Als kind heb je misschien geleerd dat jouw veiligheid afhing van de stemming van anderen. Dus ontwikkelde je een sterk empathisch vermogen en ging je zorgen — voor emotionele rust, voor harmonie, voor veiligheid.

Wat je kunt doen: Herken dat het niet jouw taak is om iedereen gelukkig te houden. Anderen mogen hun eigen emoties hebben. Jij mag ontspannen, ook als niet iedereen zich op zijn gemak voelt. Dat is geen egoïsme — dat is gezonde autonomie.

❗️Teken 3: Je bent altijd bezig, maar voelt je leeg

Je dag zit vol: werk, kinderen, het huishouden, zorgen voor een ander. Je hoofd draait overuren. En toch voel je... niets. Geen vreugde, geen voldoening, geen verbinding met jezelf.

Waarom dit gebeurt: Drukte is vaak een afleidingsmechanisme. Jezelf verliezen in ‘doen’ voorkomt dat je hoeft te voelen. Vaak een oude overlevingsstrategie: “Als ik maar bezig blijf, voel ik de pijn niet.” Maar ondertussen blijft de leegte groeien.

Wat je kunt doen: Sta jezelf toe om te zijn in plaats van alleen maar te doen. Plan elke dag 10 minuten in zonder afleiding. Ga wandelen, adem bewust, of schrijf van je af. Die ruimte is essentieel om weer in contact te komen met jezelf.

❗️Teken 4: Je voelt je schuldig als je voor jezelf kiest

Je plant eindelijk een moment voor jezelf — een bad, een boek, een afspraak bij de masseur. Maar zodra het moment daar is, voel je het schuldgevoel opkomen: Moet ik niet iets nuttigs doen? Wat als iemand mij nodig heeft?

Waarom je dit doet: Misschien heb je geleerd dat jouw waarde ligt in zorgen voor anderen. Zelfzorg werd misschien afgedaan als “lui” of “zelfzuchtig”. Die overtuiging leeft diep in je onderbewuste en saboteert je ontspanning.

Wat je kunt doen: Vervang het woord 'zelfzorg' in je hoofd door ‘herstel’. Je hebt herstel nodig om te kunnen geven vanuit overvloed. Zelfzorg is echt geen luxe — het is echter wel noodzakelijk voor je lichaam, mind en ziel.

❗️Teken 5: Je weet niet meer wat je écht wilt of voelt

Je maakt keuzes op basis van wat ‘verstandig’ is, of wat anderen verwachten. Maar als iemand vraagt: “Waar verlang jij eigenlijk naar?”, weet je het niet meer. Je gevoelens zijn vaag, je verlangens verstopt.

Waarom je dit doet: Wanneer je jarenlang gericht bent op de ander, verlies je het contact met je binnenwereld. Je innerlijke stem wordt overstemd door plichtsbesef en perfectionisme. Je voelt niet meer wat je wilt, omdat je het gevoel hebt dat het er niet toe doet.

Wat je kunt doen: Begin klein. Vraag jezelf elke ochtend: “Wat heb ík vandaag nodig?” En luister. Al is het antwoord simpel: rust, muziek, natuur, ademruimte. Daarmee maak je weer verbinding met je gevoel.

👩‍🦰 Casestudy

Een vrouw die bij mij kwam voor hypnotherapie in Zoetermeer zei:

“Ik weet niet meer wie ik ben. Ik ben moeder, partner, collega, dochter… maar ík, als persoon, ben verdwenen. Alles draait om anderen. En als ik iets voor mezelf doe, voelt het alsof ik een fout maak.”

We zijn samen aan de slag gegaan. Niet met grote stappen, maar met zachte oefeningen in voelen, grenzen aangeven en onderliggende overtuigingen herprogrammeren. Na een paar sessies zei ze:

“Voor het eerst in jaren voel ik rust. Alsof ik eindelijk toestemming heb gekregen om mezelf weer toe te laten.”

Het proces van thuiskomen bij jezelf is niet altijd makkelijk. Maar het is wel het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven.

🧠 Waarom cijfer je jezelf weg? (de dieperliggende oorzaak)

Veel vrouwen die zichzelf wegcijferen, hebben een geschiedenis van:

  • Emotionele verwaarlozing
  • Trauma of parentificatie (als kind zorgen voor een ouder)
  • Perfectionisme en faalangst
  • Overtuigingen als: “ik moet sterk zijn”, “ik moet aardig gevonden worden”, “ik mag geen last zijn”

Wat ze gemeen hebben: ze zijn ooit gestopt met voelen, omdat het veiliger was. Zelfverlies als overlevingsstrategie. En hoewel die strategie ooit heeft geholpen, belemmert hij nu je geluk.

Belangrijk: Je hoeft je hier niet voor te schamen. Je bent niet kapot, je bent overlevend. En je mĂĄg leren leven in plaats van overleven.

🪄 Wat helpt om het patroon te doorbreken?

1. Bewustwording

Herken de patronen. Dit blog is daarin al een eerste stap. Je kunt jezelf niet veranderen als je jezelf niet begrijpt.

2. Veilige verbinding

Zoek steun bij mensen die je niet veroordelen. In vrouwencirkels bijvoorbeeld ontstaat vaak herkenning en heling tegelijk. Je ervaart: Ik ben niet alleen.

3. Diep innerlijk werk

Met hypnotherapie kun je op een zachte manier de wortels van je gedrag ontdekken én loslaten. Zonder herbeleving, zonder uren praten — maar wél met resultaat.

4. Dagelijkse mini-rituelen

Maak elke dag ruimte voor jezelf. Een korte ademhalingsoefening. Een kop thee in stilte. Schrijven. Dansen. Jij mag weer ruimte innemen.

❓ Veelgestelde vragen

🔍 Wat betekent jezelf wegcijferen precies?

Jezelf wegcijferen betekent dat je de behoeften, gevoelens en grenzen van anderen belangrijker maakt dan die van jezelf. Je past je constant aan, vaak ten koste van je eigen welzijn.

🔍 Hoe stop ik met mezelf wegcijferen?

Door bewustwording, het herstellen van contact met je gevoel, en het aanleren van gezonde grenzen. Professionele begeleiding zoals hypnotherapie of vrouwencirkels kunnen hierin diepgaand ondersteunen.

🔍 Wat zijn de gevolgen van jezelf wegcijferen?

Emotionele uitputting, burn-out, depressieve gevoelens, eenzaamheid, en een verlies van identiteit. Je verliest letterlijk jezelf uit het oog.

🔍 Is hypnotherapie geschikt om dit patroon te doorbreken?

Ja, absoluut. Hypnotherapie werkt op het onderbewuste niveau — daar waar overtuigingen zijn ontstaan. Het helpt je oude patronen los te laten en weer in contact te komen met je kern.

🔍 Hoe herken ik dat ik mezelf verlies in mijn relatie?

Als je vooral bezig bent met wat de ander wil, voelt of nodig heeft — en nauwelijks meer weet wat jij zelf wilt — dan is dat een duidelijk signaal. Je cijfert jezelf weg als je structureel over je eigen grenzen gaat om de relatie ‘goed te houden’. Je voelt je vaak onzeker, uitgeput of leeg, ook al lijkt er ‘niets aan de hand’.

➡️ Herkenning? Dan is het tijd om weer contact te maken met jouw gevoelens, behoeften en grenzen. Dat is geen bedreiging voor je relatie — dat is een juist een verrijking.

🔍 Waarom voelt het egoïstisch om voor mezelf te kiezen?

Omdat je waarschijnlijk hebt geleerd dat zorgen voor anderen ‘goed’ is — en voor jezelf kiezen ‘slecht’ of ‘zelfzuchtig’. Dit zijn oude overtuigingen die vaak ontstaan in de kindertijd, bijvoorbeeld als je veel verantwoordelijkheid droeg of je emoties niet mocht uiten.

➡️ In werkelijkheid is zelfzorg géén egoïsme. Het is de basis van een gezond leven en gezonde relaties. Alleen als jij goed voor jezelf zorgt, kun je ook echt vanuit kracht iets betekenen voor anderen.

🔍 Wat zijn de lichamelijke signalen van jezelf wegcijferen?

Je lichaam geeft duidelijke signalen wanneer je langdurig over je grenzen gaat. Denk aan:

  • Chronische vermoeidheid
  • Spanning in nek, schouders of buik
  • Hoofdpijn of druk op de borst
  • Slaapproblemen
  • Verlaagde weerstand

➡️ Als je constant ‘aan’ staat voor anderen, maar nooit echt oplaadt, raakt je zenuwstelsel uit balans. Lichaamsbewustzijn herstellen is dan een belangrijke stap in jouw herstelproces.

🔍 Kan ik mezelf opnieuw leren kennen als ik mezelf kwijt ben?

Zeker weten. Zelfverlies is geen eindstation. Het is een uitnodiging om opnieuw contact te maken met jouw kern. En dat proces kan zachter en mooier zijn dan je denkt. Vaak begint het met kleine stapjes: ruimte maken voor je gevoel, jezelf vragen stellen, opnieuw leren voelen wat je nodig hebt.

➡️ In begeleiding zoals hypnotherapie of vrouwencirkels krijg je hierin ondersteuning, herkenning en veilige bedding om weer thuis te komen bij jezelf.

🔍 Hoe kan ik beter leren voelen wat ik wil?

Begin met vertragen. Veel vrouwen zijn zĂł gewend om op anderen te reageren, dat ze hun eigen signalen niet meer horen. Oefen met dagelijks een check-in:

  • Wat voel ik nu in mijn lijf?
  • Wat heb ik nu nodig?
  • Wat wil Ă­k, los van verwachtingen?

➡️ Schrijf het op, spreek het hardop uit, of bespreek het in een veilige setting. Hoe vaker je dit doet, hoe sterker je contact wordt met je innerlijke stem.

💬 Afsluiting: Jij mag weer op de eerste plek staan

Je bent niet egoïstisch als je voor jezelf kiest. Je bent aan het herstellen. Je hoeft niet alles alleen te dragen. Je mág ontvangen. Je mág rusten. Je mág voelen. En je mág jezelf weer leren kennen — liefdevol en stap voor stap.

Machteloosheid

Machteloosheid. Dit is het gevoel wat ik op dit moment ervaar.
Op dit moment wordt mijn dochter geopereerd. Natuurlijk weet ik dat ze in goede handen is maar toch breekt mijn moederhart als ik haar onder narcose zie gaan.

Dit is de 2e operatie die ze ondergaat, de eerste is helaas niet goed gegaan. Dus mag ze vandaag naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Ik ga er dan ook vanuit dat het deze keer goed gaat en dat het resultaat blijvend is.

Machteloos gevoel vanaf de zijlijn
Mijn situatie is natuurlijk niet bijzonder, ik weet dat ook jij je wel (meer dan) eens machteloos gevoelt hebt. Machteloos omdat je graag wilt dat iemand beter wordt, geen pijn of ongemak voelt en ervaart.

In de praktijk zie ik veel van deze voorbeelden. Mensen die zich machteloos voelen omdat een persoon van wie zij houden mentaal lijdt. Ze hebben al veel adviezen gegeven aan een hun en sommige adviezen zijn opgevolgd waarbij het resultaat wisselend is/ was maar niet blijvend. Anders waren ze nu verlost van deze mentale struggel.

Als je iets zelf niet ondergaat sta je altijd vanaf de zijlijn. Het is afwachten of de persoon in kwestie jouw advies op wilt / kan en gaat volgen. Ook al weet jij dat “dit” echt de oplossing is, zelf dan moet degene dat ook nog zo zien en ervaren. Dit maakt dat jij je machteloos voelt.

Machteloosheid bij jezelf
Je kan je natuurlijk ook machteloos voelen over je eigen situatie. Misschien is jouw situatie wel uitzichtloos! Je hebt alles al geprobeerd en niets lijkt te werken. Op advies van de huisarts ben je naar de POH GGZ doorverwezen, die kon niet zoveel met jouw complexe klachten dus werd je doorverwezen naar de psycholoog in een reguliere GGZ instelling. Daar kwam je op de wachtlijst en toen je uiteindelijk je intake gesprek had kreeg je te horen dat er een aantal verschillende behandelingen werden voorgesteld. Om te beginnen werd er EMDR geadviseerd, hiervoor kom je op een wachtlijst te staan die gemiddeld 6-9 maanden duurt! Op de tussentijd te overbruggen werd aangeraden om deel te nemen aan een groepsprogramma, hier is de wachttijd slechts ca. 3 maanden voor.

In de tussentijd moet je het zelf maar even uitzoeken en vooral rustig blijven en geen “vervelende” situaties opzoeken die jouw mentale klachten en onrust verergeren.

Je vrienden willen jou natuurlijk ook helpen, er is geadviseerd om naar de yoga te gaan, te gaan wandelen of te gaan zwemmen, zoek een hobby, ga naar de acupuncturist en er was ook iemand die heel veel baat heeft gehad bij hypnotherapie, maar dat moest degene wel zelf betalen.

Het einde van de wereld
Je begint dan maar met de adviezen die het makkelijkst zijn en het minste geld kosten, je gaat wandelen en af en toe sporten. Helaas helpt dit onvoldoende en de machteloosheid wordt steeds groter en je krijgt steeds meer het gevoel dat dit het einde van de wereld is. “waarom werk er nou niets bij mij, en bij een ander wel? Misschien ben ik niet te helpen en moet ik maar accepteren dat dit mijn leven is, pfff”.

Uit nood begin je dan maar met yoga. Maar dit is niets voor jou toch? “Bij yoga moet je lenig en slank zijn, en ik ben geen van beide”. Mega gespannen en zo stijf als een houten plank stap je ongemakkelijk de yogaschool in. Je komt in houdingen waarvan je niet weet hoe deze je ooit kunnen ontspannen, je krijgt er alleen maar meer last van. En dan die eind ontspanning. “Ga maar lekker liggen en sluit je ogen” hoor je de docent zeggen. Je vraagt je oprecht af hoe je dit kan doen, “al die mensen hier en dan ook nog eens mijn ogen sluiten ga ik echt niet doen, ik wil zien wat er gebeurt. Als ik mijn ogen sluit raak ik de controle kwijt en zie ik niet meer wat er gebeurt”.

Nadat je een paar keer de yoga geprobeerd hebt merk je toch dat dit iets voor je doet. “Thuis lukken al deze houdingen en oefeningen niet maar als ik bij de yoga ben merk ik dat ik iets meer kan ontspannen en loslaten”. Helaas is dat gevoel maar van korte duur want als je naar buiten stapt neemt het ongemakkelijke gevoel en het gevoel van spanning weer je hele lichaam en hoofd over.

Vol onrust bel je wederom naar de GGZ met de vraag of er al plek is voor de emdr of de groepstherapie. Eindelijk hoor je dat je volgende week mag starten met de groepstherapie. Je ziet weer een lichtpuntje.

Groepstherapie
De dag dat de groepstherapie start ervaar je gezonde spanning. “Dit gaat mij beter maken”, is het enige wat er in je hoofd omgaat. 2x per week ga je naar deze groepssessies maar je merkt dat het weinig doet. Het is een soort praatgroep en lijkt wel een lotgenotenschap. Het ene verhaal is nog schrijnender dan het andere. Vaak ga je met een zwaarder en deprimerender gevoel naar huis dan dat je die dan daar bent gekomen. Dus na een aantal weken komt de machteloosheid weer terug. Deze keer nog groter en zwaarder dan voorheen; “kon dat nog”?

Je vraagt een gesprek aan en verteld tegen de groepsleider dat dit niet werkt voor jou en je vraagt of er geen andere therapie is die ook wordt vergoedt vanuit de zorgverzekering. Je krijgt hier helaas geen positief bericht op terug. “Dit is de enige therapie die vanuit de verzekeraar vergoedt wordt, en u staat op de wachtlijst voor de trauma verwerking middels EMDR” krijg je te horen.

Je stopt dan ook maar weer met deze vorm van therapie….

Je raakt jezelf kwijt
Het is al heel lang geleden dat je vrolijk en vol energie in de ochtend te bed uit kwam, maar de laatste paar weken is dat gevoel alleen maar toegenomen. Je hebt nergens zin in, zit volledig in de ziektewet en je komt bijna niet meer buiten de deur. Je kan de schijn ook niet meer ophouden tegenover je kinderen. Die zien jou alleen maar huilen en op bed liggen, ze praten nog weinig tegen je want als ze dat doen schreeuw je vaak naar ze. Achteraf voel je je hier schuldig over en voel je je een waardeloze moeder….

Vrienden negeer je en je zorgt steeds minder voor jezelf. Je kookt bijna niet want je hebt geen honger en als je kinderen bij jou zijn probeer je wat lekkers te maken voor hun maar ook dat kost steeds meer moeite. “Wat heeft het allemaal nog voor zin, wie zal mij eigenlijk missen als ik er niet meer ben”? Met deze gedachten loop je steeds vaker rond en je bedenkt allerlei manieren om uit te leven te stappen.

Je wordt bang van je eigen gedachten en gaat weer naar de huisarts, mogelijk is er nog iets anders wat ik kan doen….

Verwijzing van de huisarts
Je doet (wederom) je verhaal bij de huisarts en die zegt dat je op de wachtlijst staat en dat zij verder niets anders kunnen doen. Ze hebben alles al geprobeerd en alle verwijzingen zijn al afgegeven.

Dan geeft de huisarts aan dat er nog iets anders is waarvan hij weet dat het kan helpen. Er wordt momenteel wetenschappelijk onderzoek naar gedaan en de eerste resultaten zijn heel positief. Natuurlijk wil je dat proberen, wat is het? Je merkt dat er weer een kleine opleving komt, er is toch nog hoop!
De huisarts verteld je over de onderzoeken naar hypnotherapie maar je krijgt ook te horen dat dit valt onder alternatieve geneeswijze en dat dit deels of niet vergoedt wordt door de zorgverzekeraar.

Is hypnotherapie de oplossing?
Thuis ga je op onderzoek uit, ze zoekt het hele internet af en dit lijkt de oplossing te zijn voor de mentale klachten die jij ervaart. Je belt die vriendin op die ooit heeft gezegd dat je hypnotherapie moet doen omdat het bij haar ook zo goed heeft geholpen. Na dit gesprek ben je nog enthousiaster en ga je opzoek naar een hypnotherapeut bij jou in de buurt.

Je komt op een site terecht van een therapeut die je aanspreekt en je plant een afspraak in. Tijdens dit gesprek worden al je vragen, twijfel en onrust weggenomen. Ja, dit is wat jij gaat doen.
“oja, nog een vraag, wat kost het eigenlijk”?
Als je hoort wat een traject kost blokkeer je. “Jeetje, dat is meer dat ik dacht. Dat heb ik nu niet”. Je spreekt af er even over na te denken en je gaat iets wat gedemotiveerd naar huis.

Wat kost de huidige situatie
De dagen en de weken verstrijken langzaam. Het bedrag wat je moet betalen bij de hypnotherapeut is zo hoog, en je weet niet of het werkt. Moet je dit dan wel doen? Is er niet iets anders wat de zorgverzekeraar zal vergoeden?
Je merkt dat je steeds verder weg zakt. Je kinderen hebben aangegeven vaker bij papa te willen zijn omdat het bij en met jou niet zo leuk (meer) is.

Je vraagt opnieuw een gesprek aan bij de hypnotherapeut en legt jouw twijfel voor. Daar wordt je de vraag gesteld wat de huidige situatie jou nu kost en wat het je al gekost heeft. “Tja, energie, frustratie, mijn nachtrust, mijn werk en de band met mijn kinderen, die raak ik nu ook kwijt”. De volgende vraag luidt “wat ben je van plan dit nog meer te laten kosten”? Tja, die vraag is lastiger te beantwoorden, eigenlijk niets. Ben het wel zat was het antwoord.

Nu pas valt het kwartje, dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen succes en gezondheid. Je bedankt voor het gesprek en geeft aan in te willen stappen in een traject. We gaan wat dieper in op je vraagstukken en praten verder over de mogelijkheden. Over 3 weken plannen we de eerste sessie in!

Dit was een gesprek wat ik een paar jaar geleden heb gevoerd met een klant. Als je haar van te voren had gezegd dat de uitkomst van hypnotherapie zo geweldig zou zijn en een wereld van verschil zou maken had ze jou of mij mogelijk niet geloofd. Maar nu ze zelf heeft ondervonden dat afhankelijkheid van de reguliere zorg en de zorgverzekerde zorg haar niet verder kon helpen ging ze zelf opzoek en nam ze de regie over haar eigen leven weer terug.

Ondertussen is mijn dochter weer terug op de afdeling, nog een beetje dizzy en afwezig door de narcose maar heel blij dat alles goed gegaan is. Fijn dat ik nu weer zelf voor haar kan zorgen, ik voel me niet meer machteloos!

Aangesloten bij:

Discover more from Groei en Meer

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading

linkedin facebook pinterest youtube rss twitter instagram facebook-blank rss-blank linkedin-blank pinterest youtube twitter instagram